دریاچه ارومیه می میرد و جلو چشم مسؤلان بی خیال خشک می شود و از بین می رود و فاجعه ای بسیار وحشتناک ملی - جغرافیایی ایران عزیز اتفاق می افتد. مسؤلان و مدبران و نمایندگان مجلس به خود مشغولند و شاعران و نویسندگان و روزنامه نگاران در کنار مردم فریاد می کنند که البته به جایی هم نمی رسد.این شعر هم شاعر معاصر جناب بهرام اسدی است:
دنیز
مین بیر رنگه چالان دنیز
نه خوشدور تاماشان سنین!
تانرى سنى تک یارادیب
یوخ عالمده قوشان سنین
سارى ساچلى زرلى خاتین
اوزهرینه نور چیلهییر
آل - قیرمیزى گئیینیبدیر
سانکى قیزیلین الهییر
گوزگودورمو صاف سولارین
یئددى قاتین ملگینه ؟
سنده اؤزون گؤرن کیمسه
قوووشمازمى دیلگینه ؟
گؤم - گؤى کسیلمه داشدان مى
یارانیبسان یوخسا دنیز؟
گاهدان اولوب قاراقاباق
گاهدان اولورسان آغ بنیز
یئرین، گؤیون بیرلشمهسین
دنیز قاشیندا گؤردوم من
شیمشکلرى قیلیج کیمى
اوردا «یاشین»[1] دا گؤردوم من
گؤرونمهییر اونون اوجو
بللى دگیل اونون دیبى
دنیزده گؤردوم اینانین
دنیز قدر عجایبى .
22/9/68
[1] ایکی بولودون آراسیندا شاخان ایلدیریم شیمشک، بولوددان یئره توخونان ایلدیریم ایسه «یاشین» آدلانیر.