بیتی نغز و دل انگیز از ظهیر فاریابی:
بگو به خواب که امشب میا به دیده من
جزیره ای که مکان تو بود، آب گرفت!
راستی که این بیت ظهیر فاریابی شاعر قرن ششم چه قدر سرشار از لطافت و طراوت و زیبایی و صمیمیت و سادگی شاعرانه است و چه قدر به شیوه هندی نزدیک است چهار قرن قبل از صائب و کلیم و غنی و واعظ و بیدل و جویا.... شعر است به تمام معنی، شعر ناب.
عظمت یک کلام شاعرانه والا
راستی شما از این یک بیت "میر نجات اصفهانی" چه حس و حالی پیدا می کنید:
رفت حاجی به طواف حرم و باز آمد
ما بقربان تو رفتیم و همانجا ماندیم!
واقعاً از ابیات بسیار پربار عالی و به تعبیر صائب تبریزی " شعر حالی" است، نه؟!
یا علی!