یاددان چیخیر قاراباغ؟ !
(یادداشتی بر آخرین سفرم به جمهوری آذربایجان)
از 28 خرداد تا سوم تیر ماه سال جاری به اتفاق دوستان عزیز آقایان اکبر حمیدی علیار و مجتبی قربانی در سفر باکو بودم. ظاهراً این هشتمین سفرم به جمهوری آذربایجان بود و خیلی خوش گذشت. چرا که سفر دل و اندیشه و سیر آفاق و انفس بود. امامزاده «بی بی هیبت» و «نارداران» و مقبره دو شاعر بزرگ تاریخ آذربایجان «حاج سید عظیم شیروانی» و میرزا علی اکبر طاهرزاده «صابر» و بازدید از موزه خانگی صابر در شهرتاریخی و زیبای شماخی و دیدار با دوستان شاعر و نویسنده و روزنامه نگار و فرهیخته و هنرمند و دیگر دوستان اهل معرفت و صمیمی از برنامه های این سفر به یادماندنی بود
اما همین جا بگویم که آذربایجان به ویژه پایتخت آن باکو - باکوی زیبا- در اثر توسعه و زیباسازی و ساخت و سازهای دو – سه سال اخیر به سبک دوبی، رفته رفته زیباتر و فریبنده تر می شود و شبهایش البته رؤیایی تر از روزهایش است. این خوب است و لازم. اما ترسم این است که از یاد رود قاراباغ!... آذری ها یک ترانه حسرت آلود حماسی و بی نظیر و افسونگر دارند که دو مصرعش این است: «عالم جنته دؤنسه/ یاددان چیخماز قاراباغ...» یعنی اگر عالم تماماً جنت هم باشد، باز هم زیبایی فسونکار و طبیعت زیبای بی نظیر قره باغ فراموش نمی شود.
امیدواریم زیبایی ساحرانه باکو، اشغال قره باغ را از یادها نبرد و ملت و دولت آذربایجان مسأله آزادی اراضی اشغال شده آذربایجان توسط ارامنه را از یاد نبرند و فراتر از شعار، در عمل کاری بکنند. اما گاهی بوی فراموشی به مشام می رسد!!
باری، دوستان ما در باکو بسیار لطفها در حق ما داشتند خدایشان خیر دهاد. در یادداشتهای آتی به آن اشاراتی خواهم داشت ان شاءالله تعالی.
مصطفی قلیزاده علیار
بولدوزر الشعرا همان شلوار الشعراست!
نوشته: میرزا سرگردان قره داغی
اخیرا کسی، کسکی که طرفدار خشک شدن دریاچه ارومیه است، در پیامی شخصی به مطلب "مگر دریاچه ارومیه فرزند ناتنی ایران است؟" اعتراض کرده است. اما گوز بالای گوز آنجاست که این ضعیفه هر جایی – ببخشید شما عزیزان_ بله این مشهور تر در محضر برخی رنود، نام یکی از شعرا را برده و مرا متهم کرده که حق وی را ضایع کرده ام در فلان جا!... این شخص به خاطر اینکه بنا به برخی گذشته ها از من خوشش نمی آید، خودش را "بولدوزر الشعرا" نامیده و تهدید کرده که نامم را از اینترنت حذف می کند!! و از این گنده گویی ها و گنده گو...ها. جالب اینکه او لقب پدرش را به من سرگردان داده و این حقیر را با لقب پدرش مخاطب ساخته، احتمالاً از مامان جونش شنیده که پاپی جونش که او ندیده، چنین لقبی داشته، هم احتمالاً خوب تحقیق نکرده یا در تحقیقاتش به نتیجه ای نرسیده و مرا با پدرش اشتباهی گرفته ... باری به هر تقدیر، من او را می شناسم و فعلاً بماند، اما تخلص "شلوار الشعرا" برایش خیلی مناسب است. دیگر اینکه حاضرم هر آسیب جسمانی یا روحانی که از من یا از هر قره داغی دیگر به او رسیده باشد، به نحو مقتضی و با دلال بازی بعضی ها که او خوشش می آید، جبران نمایم. دیگر اینکه دقت نکرده و در عکس من بر تصویر وبلاگم منتها الیه پرچم را تسبیح تصور کرده! که جلو دستم دیده می شود. البته این عیبی ندارد، پرچم پر افتخار جمهوری اسلامی ایران منقش به نام خدا و تسبیح خداوند است به کوری چشم دشمنان. کاش او دوباره دقت نماید و با همان عینکش زوم کند، اگر باز هم قبول نکرد، می توانم اصل عکس را که در اداره و آرشیو کانون موجود است به تمامی نشانش دهم یا بزرگ شده اش را تقدیم نمایم تا راضی گردد انشاءالله! ولی قطعاً بداند که من پدرش نیستم دنبال یک قره داغی دیگر بگردد. السلام. یا علی!