مناجات
حاج علمدار ماهر- باکو
ای بو عالم لرین بؤیوک شاهی
کایناتین یگانه آللاهی
ای بوتون وارلیغی قوران معمار
واری یوخ سنسن ائیله ین، یوخو وار
ای وئرن زینت عرش اعلایه
گؤز وئرن خلقت تماشایه
او میثیلسیز جمالین حؤرمتینه
عقله سیغماز کمالین حؤرمتینه
لطفونو بیزلره عنایت ائله
بیزی دوزگون یولا هدایت ائله
باتمیشیق چوخ گناهه هر بیریمیز
رحمتیندیر فقط اومید یئریمیز
اولما راضی کی ای خدای احد
تا اولام بعضیلر تک اهل حسد
قُوورولوب رشک ایله بو دونیاده
وئرمه یییم عؤمرو جهل ایلن باده
بدگمانلیق، حسد پیس عادتدیر
بو ایشین آخری ندامتدیر
اؤزگه یه هر کیمین نه آرزوسو وار
یاخشیلیق، پیسلیک اؤز اؤنونه چیخار
هر کیم هر نه اکیب اونو بیچه جک
هر کس اؤز بیلدیگی قدر چکجک
بیر مثل ائل ایچینده چوخ دئییلر
«هر کس اؤز قازدیغی قویویا دوشر»
منبع: سایت دنیزنیوز www.Daniznews.ir
مناجات
میرزا حسیب قدسی باکویی (01828- 1908)
خداوندا،کریما، کردگارا
رحیما، قادرا، پروردگارا
گلیب درگاهینا مسکین و مغموم
کریم ائتمز گدانی زار و محروم
خداوندا بیز اطفال ذلیلیک
تماماً درد جهل ایله علیلیک
گلیب محتاجلر باب کریمه
طبیبا، سن علاج ائیله سقیمه
الهی ظلمت جهلی فنا قیل
بیزی انوار علمه آشنا قیل
آچیلسین غیبدن ابواب احسان
اولا هر درس مشکل، سهل وآسان
جهاندا علم اولوبدو تاج شاهی
عطا قیل تا قویاق باشه ، الهی
ائله مرأت قلبی زنگدن پاک
اولاق عالمده صاحب علم و ادراک
ائله یا رب بیزی اهل بصیرت
گورونسون بیزلره نور حقیقت
خداوندا عطا قیل حُسن اخلاق
اولاق خورشید تک مشهور آفاق
اولور انسان دا چون رحم و مروّت
ائدر ابنای ملت لن مودت
حقیقت ده اولاق اولاد آدم
اذیت گؤرمه سین مخلوق عالم
یئتیر یا رب منی مهر نجاته
وئره ک تا خیر خلق کایناته
عدمدن عالمی گتدین وجوده
وجود اهلی اولوب محتاج جوده
خداوندا بیزی مغموم ائتمه
کمال جود دان محروم ائتمه
آچیلدی عالمه صبح سعادت
گوروندو قرص خورشید هدایت
تجلا ائیلدی رخسار قدسی
ولکن قالدی گریان، زار قدسی.
منبع: هفته نامه «دنیز» شماره 19- مورخ 3/5/91
ماه شعبان و حافظ
ماه شعبان از ماههای خدایی است و سرشار از پیامها و برنامه ها وحضورهای معنوی و الهی و انسانی. میلاد آموزگار آزادی و آزادگی حضرت امام حسین، فزندش حضرت امام زین العابدین، برادر وفادارش حضرت ابوالفضل العباس و میلاد نهمین فرزند نژاده اش خاتم الاولیاء و الاوصیاء حضرت امام زمان مهدی موعود – علیهم السلام . همین مناسبتها کافی است تا شعبان را به یکی از خجسته ترین ماههای خدایی تبدیل نماید.
در فرهنگ اهل بیت (ع) ماه شعبان آداب و مناجاتی ویژه دارد که روح آدمی را تا به اوج پاکی و الهی شدن پرواز می دهد و این ماه بهار عارفان است. شاید برای همین است که حافظ بزرگ باده ماه شعبان را توصیه می کند و بی شک به عظمت این ماه از دیدگاه مهدویت و فلسفه غیبت و ظهور مهدی موعود واقف است و جوان شدن عالم پیر و سعادت بشریت را در این ماه و در سپیده دم بهار ظهور آن غایب از نظر می بیند و می جوید:
نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد
عالم پیر دگر باره جوان خواهد شد...
ماه شعبان مده از دست قدح،کاین خورشید
از نظر تا شب عید رمضان خواهد شد...
حافظ از بهر تو آمد سوی اقلیم وجود
قدمی نـِه به وداعش، که روان خواهد شد!