دریاچه ارومیه رفته رفته خشکیده تر می شود و شاعران همچنان در مرگ این عزیز مرثیه ها می سرایند چون غیر از کلام هیچ امکانی در اختیار این جماعت نیست. لا اقل نسلهای آتی بدانند که شاعران ساکت نبودند و فریاد می کردند هر چند آنچه البته به جایی نرسد فریاد است. این هم از شاعر معاصر حمید واحدی:
قوروسا اورموگولو...
چوخ چتین دیر باغی سولموشلارا بارسیز یاشاماق
نئجه کی وصله دادانمیشلارا یارسیز یاشاماق
او قده رکی باهاری گوزله یه ر ک قیش گؤردوک
عادت اؤلدو بیزه ایللردی باهارسیز یاشاماق
داغلارین باشینا کول اولدو نئجه من اینانیم
یاراماز ذیروه لره هئچ وعده قارسیز یاشاماق
داملانین غیرتی ده اولمادی بیزده، نه دئییم؟!
بیچیلیب اگنیمیزه سانکی بوخارسیز یاشاماق
قویولار آچدیلار آغزین گؤیه، گؤی قیرجاندی
دالمیشام حیرته مومکوندو دامارسیز یاشاماق؟!
یاغیشین قالدی آدی ساده جه سؤزلوک لرده
گؤی قیزیرقاندی، نه دیر بئیله چیخارسیز یاشاماق
قورویار وارلیغیمیز گر قوروسا اورموگؤلو
اوندا گَل گؤر نئجه دیر اورمودا وارسیز یاشاماق!
حمید واحدی